|
|
 |
| نامه ای از سرعشق به استاد گرانقدر
سلام استاد عزیزم
از آنجا که گام بیرون بگذاری زیاد راه نیست تا اینجا.فریاد که برآورم نیز می
شنوی.بر خیزو راه بیافت.برخیز و با استواری گامهایت زمین نا آگاهی را به
لرزه در بیاور.برخیز و در زمین خدا قدم بزن.ودست به ابرهای تیره ای بکش
که مدتهاست اجازه بارش دارند.برخیزو کتابهایت را به آسمان معرفی
کن.جادوی جزوه هایت را از سینه هایمان بردار.تا مهر با تو زیستن برایمان
معنا شود.احسنت به زیبایی ات. قامتت از عرش هم فراتر رفته ای فرمانده
ی راستین.راه برو تا همراهی ات کنیم.سنگ مهلک سکوت را از دهانمان
بردار.آزاد کن راههای با تو بودن را. و با تو ماندن.غرق کن گوشهایمان را در
موسیقی کلامت. کلام شیوایت در دوره های با تو زندگی کردن.درد ها را که
در مان کردی پس منتظر برای چه مانده ای؟عشقهارا که از خود شیفتگی
بیرون کشیدی.خواستنهارا که به عرش پیوند زدی.دوستی هارا که استحکام
بخشیدی.ظرفهارا که از دریا پر کردی.بذر هارا که رویاندی.امید هارا که بارور
کردی.آرامش را که در گهواره هستی به لالایی احساس کشاندی.آرزوی
ستایش شدن و پرستش شدنمان را که بارور کردی .روز و شب ستایش می
شویم و حتی ماورای روز و شب پرستشمان می کنند.زمین و زمان .تمام
ملایک دربارت.پس منتظر برای چه نشسته ای؟تمام خوبیها به بار
نشست.پودرهای عشق در فضای احساسمان پاشیده شد. عاطفه هایمان
سرو سامان گرفت.برخیزو حرکت کن.از آن زندان مجازی و بی معنی بیرون
بیا.بر خیزو قیام کن ای یار همیشگی ام.
|
|
 |
|
|
|
|
|
|
|
امیدوارم به عنوان عضو کوچک این راه بزرگ خدمتی هر چند ناچیز به انجام برسانم
یاوران پاک یاریم نمائید |
|
|
|
|
|
|
 |
|
| |
|
|
